Klaar voor de toekomst?

Afgelopen kerstdagen was ik bij mijn ouders. Zij wonen sinds enkele maanden in een aanleunwoning, daarvoor woonden ze 55 jaar in een vooroorlogs huis. Op mijn vraag hoe hun nieuwe stekkie beviel antwoordden ze zeer positief. Het was namelijk overal lekker warm, iets dat in in hun vorige woonsituatie niet altijd vanzelfsprekend was. Daarnaast hadden ze ook bezoek gehad van iemand die alle foefjes en technische mogelijkheden van het appartement had gedemonstreerd.

Ze vertelden me hoe enthousiast de mijnheer zijn verhaal had gedaan. Over domotica-oplossingen die overal voorhanden waren en waar ze zeker gebruik van zouden moeten maken. Het enthousiasme van de man werkte aanstekelijk, maar begrepen hadden ze het absoluut niet. Behalve dat het woord domotica helemaal nieuw voor ze was, wisten ze ook niet dat ze na zo'n lange tijd op zich zelf gewoond te hebben behoefte aan deze zaken zouden moeten hebben.

De enthousiaste verhalenverteller was als rastechneut helemaal met zijn vak begaan. Prachtig wanneer iemand zijn beroep met zoveel passie uitoefent, maar zijn technische betoog was voor mijn ouders niet te volgen. EN is dit niet het manco van de meeste techneuten? Dat zij het inlevingsgevoel en bevattingsvermogen van de opdrachtgever en gebruiker over het hoofd zien? De techneut spreekt in zijn eigen taal en de leek raakt het spoor bijster.

Daarnaast viel het me op dat alle mogelijke voorzieningen in het appartement waren aangebracht met als uitgangspunt dat het nog wel twintig jaar mee zou moeten kunnen. 'Wees voorbereid op de toekomst en dus op alle technische snufjes die komen gaan', moet de ontwerper gedacht hebben.

Ik herinner me mijn begindagen in het vak toen deze materie nog zeer vaag was. Opdrachtgevers kregen er ook lucht van en wilden dat hun onroerend goed voor alle system geschikt zou zijn. Dus werden kilometers loze buisleidingen in wanden, vloeren en plafond opgenomen. Je kon maar mooi klaar zijn voor de toekomst. De reden waarom je in dit soort woningen bijna geen schilderijen meer aan de wanden ziet hangen komt door het feit dat je nergens meer een spijker in de muur kunt slaan zonder het risico te lopen dat je een leiding raakt.

Als ik de technische ontwikkelingen van de laatste twintig jaar bekijk moet je je afvragen of je dit soort zaken nog wel op deze wijze zou moeten aanbrengen. Op het moment van oplevering zijn ze al verouderd. Moeten we dan geen nieuwe dingen meer willen doen? Nee, natuurlijk niet. Stilstand is achteruitgang en dus ook geen goede oplossing. Nuchtere techneuten beroepen zich graag op het feit dat ze altijd met twee benen op de grond blijven staan. Laten we vooral die nuchtere denkwijze blijven gebruiken om in de toekomst vraag en aanbod beter op elkaar af te stemmen.